donderdag 16 juni 2016

Bono, mijn maatje..../onverwachte uitgaven



Hoe dankbaar kan je als mens zijn?
Nou onnoemlijk dankbaar kan ik je vertellen en wel hierom;

Onze Bono is een alleseter.... van hondenbrokken  (maakt niet uit welk merk) tot citroenen, olijven, fruit, aardappelen,  vlees en vul maar in....... ook van alle buitenlandse keukens is hij een echte liefhebber. Kortom, alles wat eetbaar is.
Zoals te verwachten bracht dat ook teveel kilo's met zich mee en gaf de weegschaal ruim 50 kilo bij hem aan. Ideaal gewicht voor hem is 30 á 32,5 kilo.
Op rantsoen dus, want er moesten drastische maatregelen genomen worden.

Allereerst dieetvoer, zodat hij wel alle nodige stoffen binnen krijgt en als tussendoortje fruit.
Ook moest hij meer lopen, dat is geen probleem, want daar houdt zijn bazin heel erg van.
Dus mag Bono vaak mee als ik 's morgens mijn hardloop rondje maak en heeft voor de dag eigenlijk begint, al een 7 à 8 kilometer in de benen.
Vaak loop ik met een loopmaatje, die ook haar hond meeneemt.
We genieten hier allemaal met volle teugen van.
Verder lopen we dagelijks een blokje om, van 30 tot 45 minuten per keer.
Zijn conditie wordt steeds beter en we zien zijn taille weer tevoorschijn komen.



Afgelopen dinsdag waren we net gestart met ons rondje, 1,5 km van huis en de honden liepen los mee. (Bij de weg gaan ze altijd weer vast)
Helaas, in dit geval,  is Bono dol op andere honden.
Hij ziet aan de andere kant van de straat een hond en rent er naar toe.....
Mijn adem stokt, ik roep zijn naam, maar hij is helemaal gefocust op die hond.
Er komt van rechts een auto en Bono botst ertegenaan, rolt een paar keer over de grond, staat op en komt naar mij gelopen....... ogenschijnlijk ongedeerd.
Mijn keel zit dicht en ben verlamd.

De man van de hond komt aangelopen en zegt boos, houd je hond toch vast !!
Ik kan het alleen maar beamen....
Mijn enige argument was, dat hij praktisch nooit los loopt, alleen waar geen verkeer is dus wel. Conclusie, ik had hem eerder vast moeten maken.
De man van de auto is inmiddels ook gearriveerd en ik bedank hem, dat hij zachtjes reed.
De man van de hond, drukt mij op het hart om toch langs de dierenarts te gaan.

Van hardlopen komt niks meer en we lopen meteen naar huis met de bibbers in onze knieën en een brok in m'n keel. Bono loopt gewoon mee alsof er niks gebeurd is.
Thuisgekomen de dierenarts gebeld, maar die begint pas om 9 uur.

ML is die dag toevallig ook thuis, omdat hij naar een afspraak moet. En ik heb late dienst.
We kijken het nog even aan, want er is altijd iemand van ons thuis.

Bono is wel iets rustiger (nog rustiger?)

'S avonds als ik thuis kom, is Bono gewoon Bono, al likt hij wel telkens aan zijn buik.
Bij inspectie is zijn buik geïrriteerd en een beetje kapot. Ik smeer er vaseline op en
besluit mijn bed in te kruipen en morgenochtend meteen de dierenarts er naar laten kijken.

Zo gezegd zo gedaan....

De dierenarts heeft hem helemaal nagekeken, röntgenfoto's gemaakt en het blijkt, dat Bono alleen kneuzingen heeft en een geschaafde buik !!!
Pijnstillers en een zalfje en het advies om zijn slijmvliezen te controleren,  want dit kan duiden op inwendige bloedingen.
Bij de dierenarts geeft de weegschaal in ieder geval 8 kilo minder aan, dan 3 maanden daarvoor.
En toen kwamen de tranen, van opluchting, blijdschap en dankbaarheid, dat ik mijn maatje heb mogen houden......

Omdat dit blog ook over consuminderen en minimaliseren gaat, moet ik nog wel vertellen dat de dierenartsrekening reuze meeviel.....€ 82,00 mocht ik afrekenen.
Ik was net begonnen met een spaarpotje voor Bono en deze is nu nagenoeg leeg.
Maar al had het mijn hele buffer gekost, dat had ik er ook voor over.

Vanmorgen stond er weer een hardloop rondje gepland en Bono mocht weer mee.
Al was het alleen maar om de draad zo snel mogelijk weer op te pakken en er geen trauma aan over te houden.
Al hebben we nu meer gewandeld dan gerend, maar de toon is weer gezet.

Ik had vast een engeltje op mijn schouder....
Hoeveel geluk kun je hebben?